Bir hayat zamanında;
Kalplerin mekanına,
Beklemenin; dilencilik
Vermenin; cömertlik
Makamın insanlık olduğu
Tohumlar ektim,.
Ekmek istedim
Yaşasın diye gönüllerde;
Yeşersin boy boy ağaçlar olsun,
İçinde bülbüller şarkı söylesin,
Maral kur yapsın erkeğine,
Aslanlar olsun,adalet dağıtan,
Kurtlar,kuşlar,böcekler,kelebekler,
En çok da çiçekler olsun;
Açarken baharı haber versin;
Arılarla bal yapsınlar;
Paylaşarak çoğalırken,.
Dökerken yapraklarını ;
Sarıdan kırmızının her tonuna,
Giysinler rengarenk elbiseleri
Kış onlardan haber alsın
Beyaz elbiseleri giyme zamanını
Güneş başını eğerken;
Yaşamın olmuş bütün meyvelerini
Uzun gecelerde
Çerez yapalım,
Bütün anlarda kazandıklarımızı
Eteklerimizden dökerken.
Sular aksın içinden,
Can verirken yaşama.
Aşık ney üflerken sevgilisine;
Nefesi muhabbet olsun.
Çam dallarının gölgesinde.
Bir de ne olsun...........
En iyi yetişen ağaç,
Gölgesi en büyük,
Maviyi yeşili en iyi gösteren.
Son baharı yaşadığım yapraklar
Senin kalbine ektiğim tohum olsun
Sen en yücesi ol o yaşamın
Bir bodur ağaç;
Bir çiçek bile yoksa! Kokusu olan,!...
Bu olacak ;
Aşk dilencisinin kalbini acıtan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder